A warm reception is just the beginning was de slogan van de Australische omroep die de langlopende soapserie Sons and daughters in een ver verleden (tachtiger/negentiger jaren) uitzond.
Ik moest aan de slogan denken toen ik in de jaren 0 bij het Limburgs Museum de balie bemenste en er een verdrietige mevrouw binnenstapte. Ze was overduidelijk niet op haar gemak. Hier vertel ik je haar verhaal.
Weduwe Leny kwam door haar toenmalige echtgenoot op het platteland terecht. Ze kon er moeilijk aarden als stadsmens. Haar echtgenoot overleed te jong en vrij onverwacht en voor Leny werd het nog moeilijker. Van de dorpelingen had de stadse weinig te verwachten en haar familie woonde te ver weg om even aan te wippen. Na een lange periode van eenzame en diepe rouw had Leny al haar moed bij elkaar geraapt en zich aangemeld bij een lokale club iets in de trant van de NVVH en de plattelandsvrouwen.
Het eerste gezamenlijke uitstapje was naar het Limburgs museum. Leny was er al vroeg, als eerste. Mijn lieve collega R. en ik zagen dat ze niet goed in haar vel zat en zenuwachtig was. Er was gelukkig tijd tussen de kaartverkoop door om te luisteren naar haar levensgeschiedenis in een notendop. Ze kreeg van ons een peptalk. Met rechte rug en bijna zelfverzekerd liep ze de gearriveerde groep tegemoet. We gingen ervanuit dat de clubleden haar een warm onthaal zouden geven. Niets bleek minder waar.
Stedelingen roemen altijd de Limburgse gastvrijheid. De voorzitster was meer van 'ons kent ons'. Schijnbaar had ze een grote invloed op de groep vrouwen, want mevrouw werd compleet genegeerd. Hoe onbeleefd en weinig empathisch kunnen mensen zijn. Terwijl een warm onthaal meer effect had gesorteerd dan de inhoud van Leny's medicijnkast. Het werd een tevergeefse poging om erbij te horen. Nog niet eens halverwege het tentoonstellingsbezoek vluchtte de buitengesloten Leny huilend de garderobe in. Daar bedankte ze ons via de suppoosten snotterend: 'Als de dames me niet zo fijn opgevangen hadden ... Ze kwam niet meer uit haar woorden.
Een nieuwe rij bezoekers vroeg onze aandacht en mevrouw sjokte naar buiten. Haar luxe leven was een slechte soap geworden vol dramatische wendingen. Wat fijn dat we haar, al was het maar voor even, positieve aandacht en een warm welkom hadden kunnen geven.
De moraal van dit verhaal: waar je ook komt, een hartelijke ontvangst is een verademing (voor elk mens)
.jpg)
Zicht op de balie vanuit het Julianapark